ریزش مو پدیده تلخ و آزار دهنده ایست که افراد مبتلا را بسیار نگران و وحشت زده می‌نماید. داشتن موهای سالم ، موهای پر پشت و زیبا ، موهای نرم و خوش حالت ، خواسته هر یک از ماست. موی سر تأثیر بسیاری در جوانی و زیبایی چهره دارد. دلایل ریزش موها در بدن هر فرد متفاوت و مختص به خود او است و بنابراین طیف گسترده ای از علل می تواند باعث ریزش مو شود. از جمله این علل میتوان به موارد زیر که شایع تر هستند اشاره کرد:
- مسائل ژنتیکی
- تغذیه ناسالم
- استفاده از محصولات نامناسب آرایشی مو ( رنگ موها و ...)
- استرس و مشکلات روحی
- زایمان و شیردهی
- استفاده از داروهای با عوارض ریزش مو
در این بین نقش موثر داروها در ریزش مو را نباید نادیده گرفت، داروها مواد شیمیایی هستند که برای درمان بیماریها و بالابردن میزان سلامت در بدن ما استفاده می شوند اما گهگاه این مواد شیمیایی مفید با دارار بودن عوارض جانبی نامطلوب به ما آسیب میزنند و باعث ایجاد مشکلات دیگری می شوند. مو ها نیز از گزند این عوارض، پس از مصرف داروها در امان نیستند. مصرف طولانی مدت برخی از داروها در ریزش مو تأثیر گذارند. برخی داروها روی چرخه رویش مو تاثیر می گذارند. رشد مو سه فاز دارد؛ فاز آناژن یا رشد که سه الی چهار سال طول می کشد، فاز کاتاژن یا گذر که چند هفته است و فاز تلوژن یا ریزش که مدت آن ۳ ۲ ماه است و در آن موها دوباره می ریزند و رویش موهای جدید آغاز می شود.
داروها می توانند به دو نوع ریزش مو بینجامند؛ «تلوژن افلویم» و «آناژن افلویم». نوع اول که متداول تر هم است؛ اغلب بعد از ۴ ۲ ماه شروع از مصرف دارو، اتفاق می افتد. در این ریزش مو، روزانه بین ۲۰۰ ۱۵۰ تار مو می ریزد. نوع دوم ریزش مو بعد از مصرف دارو اما طی همان هفته اول رخ می دهد و اغلب بین افرادی که شیمی درمانی انجام می دهند، شایع تر است. شدت ریزش مو در پی استفاده از دارو، به دوز دارو و اینکه بیمار به آن حساسیت داشته باشد یا نه، بستگی دارد.اگر برای درمان ریزش مو به پزشک مراجعه کنید، برای اینکه متوجه شود ریزش موی شما طبیعی است یا نه، می پرسد:
از چه زمانی ریزش مویتان شروع شده است؟ موهایتان با چه سرعتی می ریزد؟ آیا نشانه های دیگری مثل خارش یا سوزش هم دارید؟ چه داروهایی در ۴ ماه گذشته مصرف کرده اید؟ آیا بیماری دیگری هم به غیر از این مشکل دارید؟ آیا در شیوه تغذیه تان در ۲ ماه گذشته تغییری ایجاد کرده اید؟
پزشکتان ممکن است آزمایش هایی برای تشخیص نهایی درخواست کند که شامل این موارد است:
-آزمایش تیرویید: برای اینکه مشخص شود عملکرد غده تیرویید تان چگونه است. این عضو نقش مهمی در بدن دارد و کم کاری و پرکاری آن باعث بروز مشکل هایی می شود که شامل ریزش مو هم است.
-بیوپسی و تست های هورمونی: در برخی موارد، نیاز به بیوپسی یا همان تکه برداری از منطقه ای خاص از مو وجود دارد تا جنس مو و پوست ته سر تشخیص داده شود.
اگر پزشک تشخیص دهد یکی از داروها باعث ریزش مو شده اند، از لحظه ای که به شما بگوید آن دارو را قطع کنید تا حدود ۳ ۲ ماه بعد، شاهد قطع ریزش مویتان خواهید بود.
یکی از مهمترین و شناخته شده ترین گروه های دارویی که باعث ریزش مو می گردند داروهای شیمی درمانی می باشند.در واقع بیماران مبتلا به سرطان که تحت شیمی درمانی هستند دچار ریزش موی زیاد می شوند، چون داروهای ضد سرطان جزو داروهای بسیار مهاجم و قوی محسوب می شوند که تولد و تکثیر سلول های مو را مسدود می کنند. البته تمام این داروها الزاما منجر به ریزش مو نمی شوند.امروزه با پیشرفت علم داروهای شیمی درمانی جدیدی تولید شده اند که بیش از پیش روی تومورها متمرکز شده و آسیب کمتری به سلول های دیگر وارد می کنند. در این صورت نیز ریزش مو کمتر می شود. البته بسیاری از گروه های دارویی دیگر نیز وجود دارند که باعث ریزش مو شده ولی در اغلب مواقع هم پزشک و هم بیماران به آن کمتر توجه دارند. بر اساس گزارش انجمن ریزش موی آمریکا داروهایی که باعث ریزش مو می شوند به ترتیب زیر طبقه بندی می شوند:
داروهای هورمونی، قرص‌های ضدبارداری، تستوسترون و استروئیدهای آنابولیزان که در درمان بعضی اختلالات هورمونی به کار می‌روند
داروهای ضدافسردگی: کلومی پرامین، آموکساپین، پاروکستین، آمی‌تریپتیلین و فلوکستین.
داروهای ضدانعقاد خون: تیوکلومارول، هپارین (در دوز بالا) و وارفارین.
داروهای ضدفشارخون: متیل دوپا، کاپتوپریل (بندرت)، کلونیدین و انالاپریل.
داروهای ضدالتهاب: کلشی‌سین (داروی ضدنقرس).
داروهای ضدتشنج: والپیروئیک اسید (دپاکین) و والپرومید (دپامید).
داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی که برای درمان درد و روماتیسم استفاده می‌شود: ناپروکسن و سولینداک (بندرت).
داروهای ضدتیروئید (برای تنظیم کارکرد غده تیروئید): تیواوراسیل و لووتیروکسین (در دوز بالا).
داروهای مسدودکننده گیرنده‌های بتا: پروپرانولول، آتنولول، بیزوپرولول و نادولول.
داروی لیتیوم (تثبیت کننده خلق).
داروهای ضدروماتیسم: آلوکریزین.
داروهای ضدمالاریا: مفلوکین (بندرت).
داروهایی که برای درمان آکنه استفاده می گردند (نظیر آکوتان)
داروهایی که در بیماری های خونی استفاده می گردند (نظیر وارفارین، هپارین)
داروهایی که در بیماری های قلبی استفاده می گردند (نظیر آتنولول، پروپرانولول، متوپرولول)
داروهایی که برای درمان چربی خون استفاده می گردند (نظیر کلوفیبرات و جم فیبروزیل)
داروهایی که برای صرع استفاده می شوند (نظیر تری متادیون)
داروهای ضد اولسر اثنی عشر (نظیر سایمتیدین و رانیتیدین)
داروهای ضد التهاب (نظیر ناپروکسن، سولینداک و ایندومتاسین)